Maak kennis met Barry! - Deel I

Dit kleintje heet Barry. :)

Barry is een teckel pup. Een langharige dwergteckel om precies te zijn. Een mix van rood en black&tan.

In mijn vorige blogpost vertelde ik al dat in de zomer van 2016 mijn lieve Zwabbertje was komen te overlijden. Iedere dag nog een groot gemis.

Zo'n groot gemis verdwijnt nooit helemaal. Mijn eerste hondje mis ik ook nog altijd.

Al enkele jaren geleden begon mijn moeder met roepen dat er na Zwabbertje geen nieuwe hond meer in huis zou komen. Ik, daarentegen, riep meteen dat ik zeker weer een nieuw hondje wilde. Uiteindelijk kwamen mijn moeder en ik tot het compromis dat ik pas een nieuw hondje zou nemen zodra ik uit huis was. Zij zou hem dan opvangen als ik moest gaan werken.

Ben ik dan nu het huis uit? Nee, hahaha!

Al enkele maanden voor mijn verjaardag begon ik met stellig te zeggen dat ik graag met mijn verjaardag een nieuw hondje wilde.

Daar had ik goed en hard over nagedacht. Een pup in huis nemen is niet niets. Zeker wanneer ik dan overdag aan het werk zou zijn, is het lastig een pup opvoeden. Dus er moest nú een nieuw hondje komen!

Nu heb ik nog werk dat van alle gemakken voorzien is. Heb? Hád! Maar dat is een volgend verhaal.

Al in januari begon ik voorzichtig rond te kijken of fokkers bij mij in de buurt een nestje verwachtten. Nestjes genoeg, maar ze waren niet het type dat ik zocht, of al vergeven. Sommige pups waren al weg voordat ze geboren waren!

Maar toen... Begin maart. Alsof het zo moest zijn...

Ik kwam op een website terecht van een fokster ergens midden in het land. Ze had een prachtig nestje half-langharige dwergteckels. Wat schetste mijn verbazing? De reutjes waren nog als enigen over! Mijn wens was sowieso om een reutje te halen, dus dat was mooi.

Met grote ogen zat ik verliefd te kijken naar de foto's van twee heerlijk speelse pupjes. Na een dag waarin ik veelvuldig de foto's opnieuw bekeken had en mijn moeder mijn argumenten voor het vervroegd aanschaffen van een pup meegedeeld had, besloot ik de uiterst stoute spreekwoordelijke schoenen aan te trekken... Ik pakte mijn telefoon en toetste het nummer van de fokster in.

Het was een ontzettend fijn gesprek. Heel open en vriendelijk. Ze vertelde ronduit over de pups. Ik vertelde haar over Zwabbertje en hoe graag ik weer een nieuw hondje in mijn leven wilde.

Aan het einde van het gesprek spraken we af dat ik vrijblijvend een kijkje zou komen nemen, maar er was wel een dingetje: een ander gezin had net iets eerder gebeld en had dus eerste keus tussen de twee pups.

Direct na het gesprek ben ik naar mijn vader gelopen en vertelde ik hem dat hij zondag mee moest komen. Erg verbaasd was hij niet, maar hij vroeg wel herhaaldelijk of ik dit wel zo'n goed idee vond.

In de aanloop naar zondag bleef ik de foto's opzoeken. Stiekem begon ik een voorkeur te krijgen voor een van de twee reutjes. Die kleine smiecht die je op de foto zo met een schuin ook ligt aan te kijken... Die moest ik hebben! Maar ja... Ik had niet de eerste keus.

Op zaterdagavond ging ik wederom de foto's bekijken. Ik kon haast mijn ogen niet geloven, maar het stond er toch echt! Het andere gezin had Gino gekozen.

Alsof het zo moest zijn... Barry zou op mij zitten te wachten de volgende dag.